Gisteren deelde ik het eerste deel van mijn zeer persoonlijke verhaal waarin ik mijn ervaringen deel met het krijgen en omgaan met de diagnose van PCOS. Zoals jullie weten is er een happy ending, want we zijn trotse ouders geworden van een prachtige dochter in mei 2017. Jullie hebben hier kunnen lezen dat ik in mei 2015 de diagnose PCOS kreeg en in september dat jaar zwanger bleek te zijn. Als je een beetje kunt tellen, dan weet je dat mijn verhaal daar niet eindigt. PCOS en geen overgewicht, maar uiteindelijk wel zwanger. Hoe het allemaal verder liep vertel ik nu. 

Zwanger en naar de verloskundige

Wat was ik blij dat ik zwanger was. Ik had eigenlijk pas net te horen gekregen dat ik verminderd vruchtbaar was en drie maanden later was ik gewoon zwanger. Clomid slikken had ik namelijk niet als prettig ervaren, dus ik was oprecht blij dat het zo snel gebeurd was. Het geluk lachte ons vast toe. Bij zes weken zwangerschap kreeg ik opnieuw een inwendige echo om te zien of er een hartje klopte. Jawel hoor, heel snel zag je een klein puntje knipperen in mijn baarmoeder. Wat was dit geweldig. Ik was zwanger en er was een hartje. Hoe snel je al verliefd kunt zijn op die kleine in je buik. Ik zat letterlijk op een roze wolk en voelde me intens gelukkig. Omdat alles verder goed was mocht ik naar een verloskundige toe en was ik klaar met de afdeling gynaecologie.

Bij acht weken had ik de intake bij de verloskundigenpraktijk en opnieuw een echo. Achteraf gezien was dit weer zo’n “had ik maar…” moment. We zagen weer een hartje, maar het klopte wel minder snel vond ik. Maar goed ik ben geen verloskundige, dus dan zal het wel. Wat wel heel vreemd was, was het feit dat ze het vruchtje schatte op zeven weken. Aangezien ik met medicijnen en duizend controles zwanger was geworden, wist ik met vrij veel zekerheid de dag van mijn eisprong te zeggen. Ik was acht weken zwanger niet zeven. De verloskundige stelde me gerust dat er wel kleine afwijkingen konden zijn in die metingen.

Het zit niet goed

Met 11 weken had ik weer een afspraak. Ik was nog steeds zo euforisch en gelukkig. Het voelde goed, mijn buikje was gaan groeien en ik was er helemaal klaar voor mijn zwangerschap wereldkundig te maken. Natuurlijk wisten goede vrienden en directe familie het al. Het was dinsdagavond en ik zou 10.5 weken zwanger moeten zijn. De echo werd gemaakt, maar er klopte iets niet. Ook de verloskundige bleef stil. Ik wist eigenlijk niet waarom, maar ik voelde aan alles dat het niet goed zat. Moest ik niet dat ruisje zien van een hartje? De verloskundige vertelde me dat het vruchtje met acht weken gestopt was met groeien. Daarna ging het snel. De verloskundige was hartstikke lief, maar de waarheid is knetterhard. Ik was verdoofd, want we zouden over vier dagen op vakantie gaan naar Florida. Hoe nu verder?

Stille miskraam

Wanneer het vruchtje niet door het lichaam wordt afgestoten en je lichaam vrolijk verder gaat met zwanger zijn, dan heet dat een stille miskraam of een missed abortion in het Engels. We kregen het advies om even na te denken wat we wilden doen. Wachten tot het lichaam het alsnog afstoot, pillen slikken of weg laten halen in het ziekenhuis. Juist omdat wij op vakantie gingen was er eigenlijk maar een keuze voor ons. Afwachten.

Die avond heeft Nicky onze ouders gebeld, terwijl ik huilend op de bank zat. Nicky zou de volgende ochtend om 5 uur worden opgehaald met de taxi, omdat hij naar het buitenland moest voor het werk. Hij is gegaan omdat ik vond dat hij toch niets kon doen voor mij. Achteraf gezien stom, want ook hij was iets verloren. Wij waren iets verloren. We waren zo gelukkig.

Het is heel vreemd, maar de volgende ochtend voelde ik me helemaal leeg. Ik wilde “dat ding” uit mijn lichaam hebben. Het moest eruit en wel nu. Ik wilde me ook niet meer zwanger voelen en vocht tegen alle symptomen. Moe? Nee joh! Honger als een beer? Doe toch normaal! Ik at die dagen daaropvolgend weinig en mijn buikje ging langzaam weg. Het gekke was namelijk dat ik, waarschijnlijk vanaf het moment dat het vruchtje was gestorven, een enorme eetlust had gekregen. Ik had me ook weer een stuk fitter gevoeld en achteraf gezien minder zwanger dan eerst.

Naar Florida

Toen kwam de angst om het vruchtje te verliezen tijdens de vlucht. Ik was in principe 11 weken zwanger, mijn baarmoeder was doorgegroeid alleen het vruchtje niet. Ik had geïnformeerd bij een vriendin die twee keer eerder een miskraam had gehad wat ik ongeveer kon verwachten. De vrijdag voor vertrek, drie dagen na het nieuws, kreeg ik namelijk last van bloedverlies. We zouden zaterdag vliegen.

Uiteindelijk heb ik een prima vlucht gehad en verloor ik het vruchtje pas op maandagochtend Amerikaanse tijd. Dat was zes dagen nadat we wisten dat ik een stille miskraam had gehad. Ik zal jullie de details besparen, maar het voelde als een mini bevalling met weeën en al. Onderstaande foto was een paar uur na de miskraam. Ik kon weer redelijk lopen en uiteindelijk heeft de zon mij heel erg goed gedaan. Ik herstelde snel.

Weer beginnen met Clomid

Na mijn miskraam moest ik een maand wachten op een normale menstruatie voordat ik weer clomid mocht slikken. Ik liep natuurlijk direct weer bij de afdeling gynaecologie. Ik was wel echt kapot van mijn miskraam en wilde zo snel mogelijk zwanger zijn. Ik wilde dat gevoel terug. Terug op mijn roze wolk klimmen, niet op de koude harde grond liggen. Gelukkig wisten we dat ik zwanger kon worden en dat was in ieder geval prettig om te weten. In december 2015 begon ik weer met een kuur van 100 mg Clomid. Ik werd opnieuw gevolgd met echo’s en had een eisprong. Helaas raakte ik niet zwanger. De maanden daaropvolgend ook niet. Inmiddels hoefde ik ook niet meer op controle en mocht ik gewoon iedere maand slikken tot er zes maanden opzaten.

Ik kan me nog herinneren dat een leerling mij vlak na mijn miskraam vroeg of ik géén kinderen wilde? Van binnen brak ik, van buiten lachte ik het weg.

In die periode zat ik er zo enorm doorheen. Ik zat iedere ochtend huilend op de fiets of in de auto naar het werk. In februari 2016 was ik compleet gebroken. Ik wilde stoppen met werken, want het bezorgde mij alleen maar stress. Daarnaast miste ik het zwanger zijn en mijn kindje enorm. Ik klampte me vast aan iets dat er niet meer was. Ik wilde sterk zijn en leek dat voor de buitenwereld ook. Maar toch had ik heel veel moeite om positief te blijven. Mijn wens om zwanger te worden werd absurd groot. Aan de ene kant wil je even stoppen, maar iedere maand dat je niet “probeert” is weer een extra maand dat je niet zwanger kunt raken. Dit was dan ook iets dat Nicky en ik vaker bespraken.

Ik was alles geworden wat ik dacht nooit te zullen zijn. Een wanhopige vrouw die alleen nog maar zwanger wilde worden.

Nog steeds niet zwanger

Nu ik erop terug kijk lijken die paar maanden niets. Maar voor mijn gevoel had ik zes kansen en ik zag de medicijnvoorraad letterlijk afnemen en mijn kansen verdwijnen. Gelukkig zat ik wel steeds beter in mijn vel. Een beetje zon en het voorjaar kunnen al veel goed maken. Om mijn kansen te vergroten – en uit wanhoop – ging ik op onderzoek uit. Wat kon ik zelf doen aan PCOS? Ik had geen overgewicht, maar had ik dan toch een slecht eetpatroon? Ik wilde gezonder gaan eten. Geen gluten meer. Ik at crackers op mijn werk, probeerde overal sla, komkommer en tomaat op te doen en at meer fruit. Ook stopte ik met eten van slechte suikers. Geen snoep en drop meer voor mij. Ik bakte in die periode ook deze wafels waar ik dan weer mee deed ontbijten. Na twee weken was ik alleen maar afgevallen. Ik had letterlijk een te laag BMI gekregen door geen extra suiker en nauwelijks brood te eten. Een ding wist ik zeker, zo werd ik ook niet zwanger.

Mizoën

Het was juni, mijn laatste kans. Helaas opnieuw niet zwanger. Ik kon er steeds bozer om worden, maar hoopte ergens dat de zomervakantie zonder stress mijn redding kon zijn. Ik zag namelijk een patroon vanaf 2014 tot dat moment. Na een gesprek met de gynaecoloog mocht ik nog een keer een half jaar Clomid slikken. Ze hadden gezien dat ik er zwanger van kon worden en ik had nog steeds een eisprong. Dit is niet iedereen gegund. De meesten moeten over op IUI behandelingen. Ik kreeg opnieuw zes kansen en had tot december 2016 om zwanger te worden.

Omdat ik van een aangepast dieet alleen maar afviel, gooide ik die gedachtegoed compleet overboord en ging ik weer normaal leven. Lekker ontspannen en loslaten was nu mijn motto. We gingen in augustus op vakantie naar Zuid-Frankrijk en we eindigden onze vakantie in het minuscule plaatsje Mizoën in de Franse Alpen. Nicky ging lekker fietsen en ik maakte dagelijks wandelingen en las boeken.

Wel hield ik nog steeds mijn vruchtbare dagen in de gaten en wist ik ongeveer wanneer ik mijn eisprong had. Die voelde ik namelijk aankomen vanaf het eerste moment dat ik Clomid slikte. Uiteindelijk heb ik na mijn miskraam negen maanden lang Clomid geslikt voordat ik opnieuw zwanger was.

Zwanger

Het was weer 5 september, maar nu een jaar later, dat ik een positieve test in mijn handen had. Ik heb gehuild van blijdschap, maar de angst dat het mis kon gaan kwam snel om de hoek kijken.  Vanaf de 14 weken durfde ik die angst eindelijk los te laten. Grappig feitje dat we ook opnieuw naar Florida gingen in de herfstvakantie, dit keer geen miskraam gelukkig. We deden in Florida ook onze eerste babyaankoop.

Het hele verhaal van de zwangerschap ga ik niet herhalen. Wat ik wel nog wil vermelden is dat ik drie maanden na mijn kraamperiode weer ben gaan menstrueren. Ik heb twee cycli van 35 dagen gehad en daarna ben ik opnieuw aan de pil gegaan. Ik heb de lichtste pil die je kunt krijgen en ik heb er voor nu vrede mee. Hoe verder, dat zien we dan wel weer. Voor nu ben ik blij om de afgelopen jaren achter mij te laten en te genieten van ons kleine wonder.

Er is voor de meeste vrouwen licht aan het einde van de tunnel.

Oh, en terwijl ik dit verhaal nog eens nalees bedenk ik mij dat ik een zeer pijnlijk moment niet genoemd heb. In juni 2016 heb ik op advies van mijn gynaecoloog een HSG gehad. Ik schrijf er wel een keer een apart artikel over 😉

Liefs Lian