Wat weet jij van die vrouw op het strand? In mijn geval had ik een paar uur eerder een miskraam gehad. Dat ik op het strand zat en probeerde te genieten van de zon, betekende dat ik het beste wilde maken van onze week vakantie in Florida. Als je mijn verhaal kent dan weet je dat ik al een week lang wist dat ons kindje niet meer leefde. Een levensecht kindje, ondanks dat het waarschijnlijk aan het einde van de embryo fase gestopt was met leven. Ik had een stille miskraam en PCOS. In dit artikel ga ik wat dieper in op het hebben van een miskraam.

Laten we beginnen met een beetje theorie.

Kans op miskraam

Het is allemaal niet heel duidelijk voor mij, maar men beweert dat vrouwen met PCOS een verhoogde kans hebben op een miskraam. Toch lijken de onderzoeken zich voornamelijk toe te spitsen op vrouwen met overgewicht. Ik vraag mij dan ook af in hoeverre ik als slanke vrouw een verhoogde kans heb, maar het wordt wel vaak aan elkaar gekoppeld. Door deze automatische aanname worden vrouwen met PCOS ook altijd op zwangerschapsdiabetes getest. Ik vermoed zelf dan ook niet dat ik door de diagnose PCOS een verhoogde kans op een miskraam heb.

Wat wel algemeen bekend is dat iedere vrouw 15% kans heeft op een miskraam voor de 10-12 weken grens. Men spreekt dan over een miskraam bij een vastgestelde zwangerschap. Soms kunnen zwangerschappen echter al zo vroeg worden afgebroken dat je niet eens weet dat je zwanger bent geweest. Je raakt in principe twee weken voor de start van je menstruatie zwanger en een zwangerschap tel je vanaf de eerste dag van de laatste menstruatie. Om die reden krijg je twee weken zwangerschap zonder zwanger te zijn erbij. Je kunt zwanger raken, een miskraam hebben in de derde of vierde week van je zwangerschap en dan normaal ongesteld worden. Je zult niet weten dat je zwanger bent geweest. Dit is dan ook een reden waarom men vroegtijdig testen afraadt. Het vermoeden is dat de het percentage miskramen in die eerste vier weken een stuk hoger ligt.

Spontane of stille miskraam

De meeste miskramen treden spontaan op. Je gaat bloeden en het lichaam stoot het vruchtje af. Wanneer een miskraam wordt vastgesteld via een echo en het vruchtje nog niet door het lichaam zelf is afgestoten, spreekt men van een stille miskraam. Een stille miskraam kan extra veel verdriet veroorzaken, omdat je in de meeste gevallen al wat verder in je zwangerschap bent dan wanneer het vruchtje direct wordt afgestoten. Daarnaast kun je bij een stille miskraam jezelf ook verraden voelen door je eigen lichaam.

Het hartje klopt niet meer …

Ik had dat gevoel heel sterk, want ik was letterlijk doorgegroeid, terwijl het vruchtje niet meer leefde. Zelf vermoed ik dat ons kindje langzamer is gaan groeien. Het ontwikkelde niet goed en daarom is het hartje uiteindelijk gestopt met kloppen. Waarom ik dat denk heb ik enigszins uitgelegd in een ander artikel en kun je hier teruglezen. Dat zou verklaren waarom ik pas “laat” de fysieke miskraam had, namelijk in week 12.

Rouwen om je miskraam

Na dit stukje tekst tien keer opnieuw te hebben getypt, heb ik besloten het volgende erover te zeggen. Rouwen is een persoonlijk proces. Zwanger zijn is een persoonlijke beleving. Een miskraam is om die reden zo persoonlijk dat je niet kunt oordelen of iemand wel of niet verdriet mag hebben. Ik weet dat ik in bovenstaand stukje suggereer dat een stille miskraam erger is dan een spontane miskraam, maar dat is niet mijn bedoeling. Het is een persoonlijke ervaring dat deel uitmaakte van mijn eigen rouwproces. Hiermee wil ik niet het verdriet van andere vrouwen die een miskraam hebben gehad ondermijnen.

Een miskraam is niet simpelweg een vruchtje verliezen, het is ook afscheid nemen van de baby, dreumes, peuter, kleuter, tiener en volwassene die het had kunnen zijn.

Ik denk dat dit ook de voornaamste reden is dat het onderwerp zo taboe is. Ik kan namelijk heel sterk het gevoel hebben dat mijn miskraam erger was dan die van een vrouw die een spontane miskraam heeft gehad een paar dagen na een positieve test, maar dat maakt het geen waarheid. Verdriet is zo persoonlijk.

Miskraam bij verminderde vruchtbaarheid

Als je verminderd vruchtbaar bent, kan het verdriet van een miskraam intenser zijn. In de meeste gevallen is een zwangerschap bij verminderde vruchtbaarheid, in mijn geval PCOS, extra bijzonder. Er is vaak een periode van minstens 1-2 jaar aan niet zwanger kunnen raken aan vooraf gegaan.

Nu weet je in ieder geval dat je zwanger kunt raken.

Hoe bijzonder mijn zwangerschap was bleek toen ik na mijn miskraam er meerdere malen op gewezen werd dat ik nu ten minste wist dat ik zwanger kon raken. Het zou mijn houvast moeten zijn. Hoewel het dat ook was in de prille periode na mijn miskraam, werd het gaandeweg een pijnlijke herinnering aan het feit dat ik nog (steeds) niet zwanger was. Ik heb dan ook eigenlijk pas mijn miskraam een plekje kunnen geven nadat Zoë was geboren.

Jaloezie

Een onderdeel van het rouwproces is ook jaloezie. Ook als je geen miskraam hebt gehad, maar zwanger raken niet wilt lukken, is jaloezie een bijkomend verschijnsel. Het lijkt soms wel ingebouwd in ons vrouwelijke brein dat wij andere vrouwen liever iets misgunnen dan gunnen. Ik probeer altijd hard tegen deze gevoelens in te gaan, maar in die periode kon ik het soms niet verkroppen waarom bepaalde vrouwen wel zwanger raakten en ik niet. Vier handen op een buik vond ik dan ook het meest verschrikkelijke tv-programma dat er was en bepaalde accounts op social media ging ik uit zelfbescherming ontvolgen.

Omdat ze geen kind heeft om in haar armen te sluiten, maakt haar niet minder moeder.

Gelukkig bleef ik wel het gesprek aangaan met vriendinnen en collega’s die al fysiek mama waren. Op die manier kon ik mijn emoties een betere plek geven en ik kon zo toch in dat moedergevoel delen. Ik weet namelijk dat vrouwen bij wie het niet lukt soms maar uit de weg worden gegaan door andere moeders om hen geen pijn te doen, maar eigenlijk doet dat juist nog meer pijn.

Ik heb over de laatste weken veel persoonlijke berichten van andere vrouwen in soortgelijke situaties mogen ontvangen en ik hoop dat ik ook met dit verhaal het dialoog open kan houden. Je bent niet alleen en je hoeft zeker niet alleen te zijn.

Liefs Lian